charlotta

jesli zechcesz odejsć ode mnie
nie zapominaj o usmiechu
możesz zapomnieć kapelusza
rękawiczek notesu z ważnymi adresami
czegokolwiek wreszcie - po co musiałbys wrócić
wracajac niespodzianie zobaczysz mnie we łzach
i nie odejdziesz

jesli zechcesz pozostać
nie zapomnij o usmiechu
wolno ci nie pamiętać daty moich urodzin
ani miejsca naszego pierwszego pocałunku
ani powodu naszej pierwszej sprzeczki
jesli jednak chcesz zostać
nie czyń tego z westchnieniem
ale z usmiechem

zostań

[Halina Poswiatowska]

***
Odkad cię poznałam, noszę w kieszeni szminkę, to jest bardzo głupie nosić szminkę w kieszeni,
gdy ty patrzysz na mnie tak poważnie, jakbys w moich oczach widział gotycki kosciół.
A ja nie jestem żadna swiatynia, tylko lasem i łaka -- drżeniem lisci,
które garna się do twoich rak.
Tam z tyłu szumi potok, to jest czas,
który ucieka, a ty pozwalasz mu przepływać przez palce i nie chcesz schwytać czasu.
I kiedy cię żegnam, moje umalowane wargi pozostaja nie tknięte,
a ja i tak noszę szminkę w kieszeni, odkad wiem, że masz bardzo piękne usta.
                                           / Halina Poświatowska

Jaki swiat jest inny - gdy zamiast po nim chodzić,

    dotykać go stopami - wtulamy się w

    ziemię.

Jaki inny jest swiat - gdy zamiast brodzić wsród

    traw, deptać po nich i patrzeć na nie z góry –

    zanurzamy w nich głowy, a one łaskocza policzki,

    muskaja wargi, wplatuja się w nasze

    pocałunki.

Trawy ogromnieja w tej bliskosci, wyrastaja ponad

    nas, jak dobrze jest wtedy chłonać

    nieskończone bogactwo kształtów, barw, lsnień,

   szelestów, bzykań, brzęczeń –

Ukryci wsród wysokich pni sosnowych pod dachem

    kołyszacych się koron z przeswitem

    nieba posrodku

    jestesmy jednoscia

    i jednosć tworzymy

    wszystko pulsuje

    gwar owadów

    szelest traw

    kołysanie drzew

    słońca migotanie

    ziemia przyjmuje nasz uscisk

    i niebo – niebo – niebo –

    ptak krzyczy razem z nami!

    A potem wszystko ucisza się uspokaja nasyca kolebie płyniemy na obłoku w stanie nieważkosci motyl siada na dłoni porusza nia lekko motyl odfruwa twoja ręka przypływa do mojej splataja się nasze palce jestesmy szczęsliwi bezgranicznie szczęsliwi.

    Żyję. Wiem, po co.

Znajdz troche czasu na to, by być szczęsliwym! Jestes cudem, który żyje, który rzeczywiscie istnieje na Ziemi. Jestes kims niepowtarzalnym. Nie można Cię z nikim pomylić. Czy wiesz o tym? Dlaczego się nie zdumiewasz, nie podziwiasz, nie cieszysz się swoim istnieniem i istnieniem innych wokół Ciebie? Czy to tak oczywiste, czy to nic nadzwyczajnego, że żyjesz, że możesz żyć, że dano Ci czas, aby spiewać i tańczyć, czas aby być szczęsliwym?

" [...]Wczorajsze myślenie nie poszło mi na zdrowie, bo dziś chandra męczy mnie od rana. Kasia twierdzi, że on jest pewnie nieśmiały i dlatego nasza znajomość ma taki niesprecyzowany charakter. Analizowanie jej przypuszczenia zabrało mi połowę nocy. Wnioski? Owszem, są wnioski. Jestem idiotka. To jest wniosek główny. Widziałam tego Artura raptem dwa razy. I z punktu domagam się sprecyzowania, deklaracji, uwielbienia. Tak jest zawsze. Ilekroć poznaję jakiegoś chłopca, rozpatruję go natychmiast jako potencjalnego kandydata na sympatię. I odwrotnie, sprawdzam, jakie ja zrobiłam na nim wrazenie. Ale ja -- to znaczy: moje oczy, moje nogi, moja figura. Bo właśnie według tego oni stawiają najczęściej oceny. A czyż, do diabła, składam się tylko z samego ciała? Artur wie, jak wyglądam, ale nie wie, jaka jestem. Stąd może jego rezerwa? Może chce mnie poznać i dopiero wtedy... No, proszę! Napisałam już, że jestem idiotką, a teraz muszę przyznać, że jestem idiotką niepoprawną! Wszystkie moje drogi prowadzą do Rzymu. Szukam miłości i stąd to wszystko. Nie szukam człowieka, szukam uczucia. To jest chyba najprawdziwsza rzecz, którą o sobie wiem. Rozumiem tę nieprawidłowość, alnie nie umiem jej się przeciwstawić i pewnie dlatego mam chandrę [...] "